ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!!!!

Καλώς ήρθατε!!!
Εμείς οι γάτες...
οι φίλοι μας οι σκύλοι...
και άλλοι πολλοί
τετράποδοι και
δίποδοι φίλοι μας...
σας καλωσορίζουμε
στο σπίτι μας!!!
Εδώ μέσα
κουμάντο κάνουμε...
ΕΜΕΙΣ!!!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ λοιπόν από εσάς
να μας αγαπάτε...
να μας σέβεστε...
να μας φροντίζετε...
και να μας συμπεριφέρεστε
όπως συμπεριφερόμαστε
κι εμείς σε εσάς!!!
Γραφτείτε μέλη
στο σπίτι μας...
και η πόρτα μας
θα είναι πάντα ανοιχτή για σας!!!
Ψάχνουμε να κάνουμε και νέους φίλους...Γνωρίστε μας και τα δικά σας ζωάκια
για να κάνουμε παρέα!!!

Με ένα κλικ γινόμαστε φίλοι

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ο απίστευτος Χάτσικο!!!



Από την ταινία "Hachiko"


Κάποιες φορές, η αληθινή ζωή είναι πιο συνταρακτική και από το ωραιότερο παραμύθι.


Σίγουρα υπάρχουν ταινίες που αφήνουν σοβαρά ερωτήματα, ταινίες που θίγουν δύσκολες κοινωνικές και υπαρξιακές ανησυχίες, πολιτικά ζητήματα, ηθικά όρια κτλ. 
Κάποιες άλλες ταινίες όμως, είναι πολύ απλές -σχεδόν απλοικές θα τις έλεγε κανείς- και παρόλα αυτά καταφέρνουν να ταράξουν έντονα τα συναισθηματικά θεμέλια του θεατή. Πόσο μάλλον όταν η ιστορία που περιγράφουν είναι κι αληθινή. 

Το "Hachiko" είναι μια εντελώς απλή ιστορία, της οποίας πρωταγωνιστής είναι ένας απλός σκύλος. Ή περίπου, γιατί ο συγκεκριμένος σκύλος (μαζί με ελάχιστους άλλους στην ιστορία, αριθμός που μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού) έκανε κάτι που ξεπερνά τα όρια της αφοσίωσης, ξεπερνά ακόμα και την ανιδιοτέλεια που συναντά κανείς στα μεγαλύτερα παραμύθια. 

Στη πόλη του Bedridge, ο καθηγητής Professor Parker Wilson (Richard Gere) βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο κουτάβι στο σταθμό του τρένου και το παίρνει μαζί του στο σπίτι προκειμένου να επιστρέψει το ζώο στον νόμιμο κάτοχό του. 
Καθώς οι μέρες περνάνε και ο Parker δεν καταφέρνει να εντοπίσει τον νόμιμο ιδιοκτήτη του σκυλιού, αρχίζει να δένεται με το μικρό κουτάβι. 
Ανακαλύπτει πως η ράτσα του είναι η ασιατική Akita και ονομάζει το κουταβάκι Hachiko. 
Καθώς ο καιρός περνάει και κανένας δεν έρχεται να διεκδικήσει το σκυλί, ο Parker αποφασίζει να το κρατήσει.

Κάθε μέρα ο καθηγητής θα φεύγει με το τρένο από την μικρή πόλη για να πάει να διδάξει. 
Κάθε μέρα ο Hachiko θα τον πηγαίνει μέχρι τον σταθμό και κάθε απόγευμα, όταν ακούσει το σφύριγμα του τρένου από την αυλή, θα τρέχει και θα στήνεται έξω από τον σταθμό μέχρι ο καθηγητής να βγει από την πόρτα και μαζί να πάνε σπίτι. 
Όμως επειδή η ζωή δεν είναι ρομαντική αλλά ρεαλίστρια, μία μέρα ο καθηγητής δεν θα γυρίσει. 
Ο Hachiko θα περιμένει στην πόρτα του σταθμού αλλά ο καθηγητής δεν θα βγει ποτέ. 
Και ο Hachiko θα περιμένει το αφεντικό που αγαπάει για 9 χρόνια στην ίδια πόρτα. 
Η πόλη θα αλλάξει, άνθρωποι θα έρχονται και θα φεύγουν, θα τον χαιρετάνε, θα τον ταίζουν, θα κλαίνε μαζί του, θα μπει στις εφημερίδες. Αλλά ο Hachiko δεν ενδιαφέρεται για αυτά. 
Για 9 χρόνια, κάθε απόγευμα θα κοιτάει την ίδια πόρτα, περιμένοντας τον ίδιο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα γυρίσει ποτέ. 
Η αφοσίωση, η αγάπη του Hachiko δεν τον αφήνει να καταλάβει το προφανές. Δεν τον ενδιαφέρει να καταλάβει.


Σχετική ανάρτηση:


Αναδημοσίευση από: http://hachiko1935.blogspot.com

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Σκύλοι που έμειναν στην ιστορία (2)



George Graham Vest
Ο George Graham Vest (1830 – 1903) ήταν ένας πολιτικός και δικηγόρος από το Κεντάκι των ΗΠΑ. 
Το 1869 ανέλαβε, ως δικηγόρος, μια υπόθεση που θα τον έκανε διάσημο.
Ένας αγρότης είχε σκοτώσει το σκύλο ενός κυνηγού, τον Drum, και ο κυνηγός έκανε μήνυση στον αγρότη. 
Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Vest δήλωσε πως ή θα κερδίσει αυτή τη δίκη, ή θα ζητήσει συγγνώμη από κάθε σκύλο στο Μισούρι. 
Η τελευταία του δήλωση προς τους ενόρκους δεν είχε να κάνει με όσα ειπώθηκαν προηγουμένως στη δίκη. Ήταν ένα εγκώμιο για τον σκύλο, το οποίο δυστυχώς δεν σώζεται ολόκληρο. 
Ο Vest τελικά κέρδισε τη δίκη, και το εγκώμιο για τον σκύλο έμεινε στην ιστορία.


A TRIBUTE TO THE DOG

Gentlemen of the jury: The best friend a man has in this world may turn against him and become his enemy. His son or daughter that he has reared with loving care may prove ungrateful. Those who are nearest and dearest to us, those whom we trust with our happiness and our good name, may become traitors to their faith. The money that a man has, he may lose. It flies away from him, perhaps when he needs it the most. A man’s reputation may be sacrificed in a moment of ill-considered action. The people who are prone to fall on their knees to do us honor when success is with us may be the first to throw the stone of malice when failure settles its cloud upon our heads. The one absolutely unselfish friend that a man can have in this selfish world, the one that never deserts him and the one that never proves ungrateful or treacherous is his dog.

Gentlemen of the jury: A man’s dog stands by him in prosperity and in poverty, in health and in sickness. He will sleep on the cold ground, where the wintry winds blow and the snow drives fiercely, if only he may be near his master’s side. He will kiss the hand that has no food to offer, he will lick the wounds and sores that come in encounters with the roughness of the world. He guards the sleep of his pauper master as if he were a prince. When all other friends desert, he remains. When riches take wings and reputation falls to pieces, he is as constant in his love as the sun in its journey through the heavens.

If fortune drives the master forth an outcast in the world, friendless and homeless, the faithful dog asks no higher privilege than that of accompanying him to guard against danger, to fight against his enemies, and when the last scene of all comes, and death takes the master in its embrace and his body is laid away in the cold ground, no matter if all other friends pursue their way, there by his graveside will the noble dog be found, his head between his paws, his eyes sad but open in alert watchfulness, faithful and true even to death.



ΕΓΚΩΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ

«Κύριοι ένορκοι: Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μπορεί να στραφεί εναντίον του και να μεταβληθεί σε εχθρό του. Ο γιός και η θυγατέρα που ανέθρεψε με πατρική αγάπη και στοργή μπορεί να αποδειχτούν αχάριστοι. Τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα στα οποία εμπιστευόμεθα την ευτυχία μας και το καλό μας όνομα, μπορεί να γίνουν προδότες και αγνώμονες. Τα χρήματα μας μπορεί να τα χάσουμε. Εξαφανίζονται κυρίως όταν τα έχουμε μεγάλη ανάγκη. Το καλό μας όνομα μπορεί, σε κακή περίσταση ή στιγμή, να καταστραφεί.

Εκείνα τα πρόσωπα που με περίσσια διάθεση γονατίζουν για να μας τιμήσουν, όταν η επιτυχία βρίσκεται μαζί μας, μπορεί να είναι τα πρώτα που θα άρουν τον λίθο της κακοήθειας εναντίον μας, όταν η ατυχία μας χτυπήσει την πόρτα.

Ο ένας και απόλυτα ανιδιοτελής φίλος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος σε αυτό τον άφιλο και εγωιστικό κόσμο, αυτός που ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψει, αυτός που ποτέ δεν θα τον προδώσει είναι ο σκύλος του.

Ο σκύλος μένει πάντα με τον άνθρωπό του, είτε είναι πλούσιος είτε φτωχός, είτε υγιής είτε άρρωστος. Θα κοιμηθεί στο παγωμένο έδαφος που το χτυπά αλύπητα ο ψυχρός άνεμος και το χιόνι, απλά και μόνο για να είναι στο πλευρό του αφεντικού του.

Θα του φιλήσει το χέρι, έστω κι αν δεν έχει φαγητό να του δώσει. Θα του γλείψει τις πληγές και τα τραύματα που προέρχονται από τους αγώνες της ζωής και της βιοπάλης. Προστατεύει τον φτωχό αφέντη όταν αυτός κοιμάται σαν να ήταν πρίγκιπας.

Όταν όλοι οι φίλοι του τον εγκαταλείψουν, αυτός παραμένει. Όταν τα πλούτη κάνουν φτερά και εξαφανίζονται, όταν η φήμη καταστρέφεται, η αγάπη του συνεχίζεται χωρίς εκπτώσεις, όπως το ταξίδι του ήλιου στους ουρανούς. Εάν η τύχη καταδιώξει το αφεντικό του και τον καταντήσει απόβλητο της κοινωνίας, χωρίς φίλους και χωρίς στέγη, ο πιστός σκύλος δεν επιδιώκει καμιά άλλη τιμή παρά να είναι μαζί του, να τον συνοδεύει, να τον προστατεύει από κάθε κίνδυνο, να καταπολεμά όλους τους εχθρούς του.

Και όταν έρθει η αναπόφευκτη για όλους μας στιγμή, όταν ο θάνατος τον αγκαλιάσει και το άψυχο πλέον σώμα τοποθετηθεί στον τάφο, και όταν όλοι οι άλλοι συνεχίσουν τη ζωή τους, εκεί δίπλα από το μνήμα ο ευγενικός σκύλος παραμένει με το κεφάλι ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια, με τα μάτια λυπημένα, αλλά πάντοτε ανοιχτά, φύλακας πιστός ακόμη και στο θάνατο».

Statue in front of Johnson County courthouse in Warrensburg.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Σκύλοι που έμειναν στην ιστορία




Barry der Menschenretter (1800 - 1814).
Ένας σκύλος-διασώστης, Αγίου Βερνάρδου. Έζησε στα βουνά της Ελβετίας. Ο Barry έσωσε πάνω από 40 ανθρώπους, μέχρι το θάνατό του στο Μπερν.
Προς τιμήν του στήθηκε ένα μνημείο στην είσοδο του νεκροταφείου κατοικιδίων Cimeti 232 des Chiens στο Παρίσι.





Greyfriars Bobby (1855 - 1872). Ο ιδιοκτήτης του Bobby πέθανε το 1858 από μια αρρώστια. 
Τι έκανε ο Bobby; Καθόταν και φύλαγε τον τάφο του αγαπημένου του αφεντικού για 14 ολόκληρα χρόνια. 
Η αγάπη του για το αφεντικό του συγκίνησε πολλούς, τόσο μάλιστα που για να μην το μαζέψουν ως αδέσποτο ανέλαβε την προστασία του ο δήμος της περιοχής. 
Το 1873, στήθηκε άγαλμα προς τιμήν του στην άκρη της Γέφυρας του Γεωργίου IV στο Εδιμβούργο όπου έζησε.



Ένας πολύ γνωστός σκύλος Χάσκυ, ο Balto (1919 – 1933), η ιστορία του οποίου έχει γίνει και ταινία. 
Το 1925 ξέσπασε μια επιδημία στην πόλη Νομ της Αλάσκας, και το μόνο φάρμακο που υπήρχε έπρεπε να μεταφερθεί από μια μακρινή πόλη, όμως το τραίνο δεν μπορούσε να το μεταφέρει καθώς είχε παγώσει η μηχανή του, και έτσι ο μόνος τρόπος να φτάσει το φάρμακο ήταν με έλκυθρο που το έσερναν σκύλοι. 
Αρχηγός της ομάδας σκύλων ήταν ο Balto, ο οποίος κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα χωρίς να χάσει το δρόμο του ακόμα και με μηδενική ορατότητα και χιονοθύελλα.
Με την καθοδήγηση του Balto, το φάρμακο έφτασε στον προορισμό του και έσωσε την πόλη, έχοντας διανύσει πάνω από χίλια χιλιόμετρα μέσα σε μόλις πεντέμιση μέρες. Ο οδηγός του ελκήθρου, Gunnar Kaasen, όταν οι κάτοικοι της πόλης θέλησαν να τον ευχαριστήσουν, εκείνος είπε πως η δόξα αξίζει και στον Balto. 
Προς τιμήν του Balto στήθηκε το 1925 ένα άγαλμά του στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.




Ένας ακόμη γνωστός σκύλος είναι ο Hachiko (1923 - 1935), ράτσας Ακίτα, από το Τόκιο της Ιαπωνίας. 
Ο Hachiko είχε αφεντικό έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, ο οποίος έπρεπε κάθε μέρα να πάρει το τρένο από το σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα ο Hachiko τον περίμενε στο σταθμό να επιστρέψει. 
Μια μέρα, όμως, ο καθηγητής πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία και δεν επέστρεψε ποτέ. 
Ο Hachiko δόθηκε σε άλλο ιδιοκτήτη, αλλά το έσκαγε συνέχεια, και πήγαινε στο σπίτι που ζούσε με το αγαπημένο του αφεντικό. Κάποια στιγμή κατάλαβε πως το αφεντικό του δεν θα επιστρέψει στο σπίτι, και έτσι άρχισε να πηγαίνει να τον περιμένει στο σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα για εννέα ολόκληρα χρόνια πήγαινε στο σταθμό την ώρα που ερχόταν το τρένο που έφερνε το αφεντικό του και περίμενε. Σιγά σιγά οι υπάλληλοι του σταθμού και κάποιοι καθημερινοί επιβάτες του τρένου άρχισαν να συγκινούνται από την αφοσίωσή του και να τον φροντίζουν, δίνοντάς του φαγητό και νερό, μέχρι τον θάνατό του το 1935. 
Το 1934 στήθηκε άγαλμα του Hachiko στο σταθμό της Σιμπούγια, αλλά ανακυκλώθηκε για εξοπλισμό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα νέο άγαλμα στήθηκε προς τιμήν του το 1948, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα. 
Η έξοδος κοντά στην οποία στήθηκε το άγαλμα, ονομάστηκε "Έξοδος του Hachiko".



Swansea Jack (1930 - 1937), ένα Ριτρήβερ από το Γουέηλς της Βρετανίας. 
Ζούσε μαζί με το αφεντικό του δίπλα από ένα ποτάμι. Το 1931 έσωσε ένα δωδεκάχρονο παιδί που είχε παρασυρθεί από το ποτάμι, αλλά δεν δόθηκε δημοσιότητα στο όλο θέμα. Λίγες εβδομάδες αργότερα έσωσε έναν κολυμβητή, και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται διάσημος για τις διασώσεις του. 
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Jack έσωσε από το ποτάμι 27 ανθρώπους, μέχρι τον θάνατό του το 1937 από δηλητηρίαση. Ένα μνημείο προς τιμήν του στήθηκε μετά τον θάνατό του στη Σουάνσα.




Ένας άλλος διάσημος σκύλος ήταν ο Shep, ένας ποιμενικός που εμφανίστηκε το 1936 σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό της Μοντάνα. 
Ο σκύλος πρωτοεμφανίστηκε όταν φορτώθηκε στο τρένο ένα φέρετρο για να πάει στις Ανατολικές ΗΠΑ.
Όταν το τρένο έφυγε, ο Shep συνέχισε να επιστρέφει στο σταθμό για κάθε επόμενο τρένο που ερχόταν. Πήρε λίγο καιρό στους υπαλλήλους του σταθμού να συνειδητοποιήσουν πως το φέρετρο πιθανότατα ανήκε στον ιδιοκτήτη του σκύλου, και ο σκύλος ερχόταν σε κάθε τρένο περιμένοντας να κατέβει το αγαπημένο του αφεντικό. 
Οι υπάλληλοι του σταθμού άρχισαν να φροντίζουν τον Shep, που ζούσε πλέον στο σταθμό, και έτσι έγινε γνωστός σε όλους όσους περνούσαν από εκεί. 
Το 1942 ο Shep πέθανε, όταν τον πάτησε ένα από τα τρένα που περίμενε. Λέγεται πως στεκόταν με τα μπροστινά του πόδια στις ράγες και απλώς δεν άκουσε το τρένο εγκαίρως, και ο μηχανοδηγός δεν πρόλαβε να σταματήσει.
Προς τιμήν του στήθηκε ένα άγαλμα το 1994 στο Φορτ Μπεντόν της Μοντάνα. 
Το άγαλμα τον δείχνει να στέκεται με τα μπροστινά πόδια στις ράγες, περιμένοντας το τρένο.




Επίσης διάσημος έγινε και ο Mancs (1994–2006), ένας Γερμανικός Ποιμενικός σκύλος διασώστης από το Μίσκολκ της Ουγγαρίας. 
Ο Mancs ειδικευόταν στον εντοπισμό εγκλωβισμένων κάτω από συντρίμμια ανθρώπων μετά από σεισμούς. Αναγνώριζε από τη μυρωδιά εάν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός ή ζωντανός, και έκανε ανάλογο σήμα: Αν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός, ο Mancs ξάπλωνε, ενώ αν ήταν ζωντανός σηκωνόταν κουνώντας την ουρά του και γαύγιζε. 
Ο Mancs έγινε διάσημος όταν έσωσε ένα τρίχρονο κοριτσάκι που πέρασε 82 ώρες θαμμένο κάτω από συντρίμμια μετά από ένα σεισμό στην Τουρκία το 1999, και έλαβε μέρος σε πολλές διασώσεις, μέχρι τον θάνατό του από πνευμονία το 2006. 
Προς τιμήν του στήθηκε το 2004 ένα άγαλμα στο Μίσκολκ. Το άγαλμα τον απεικονίζει να ψάχνει για εγκλωβισμένους στα συντρίμμια.




Ένα pit bull terrier το οποίο υπηρέτησε τον αμερικανικό στρατό τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Υπηρέτησε 18 μήνες και πηρέ μέρος σε 17 μάχες. Σε βαθμό έφτασε μέχρι λοχίας.
Μερικά από τα κατορθώματα του ήταν να μεταφέρει μηνύματα μέσα από πυρά, να βρίσκει τραυματισμένους και να κάθετε μαζί τους μέχρι να έρθει βοήθεια. 
Μιά φορά μύρισε χημικό ( mustard ) που είχαν ρίξει οι Γερμανοί και προειδοποίησε όλη την μεραρχία και φυσικά έσωσε πολλές ζωές. Ακόμα μια φορά αντιλήφθηκε έναν Γερμανό κατάσκοπο και του επιτέθηκε αρπάζοντάς τον από τα πόδια. Τον έριξε κάτω και τον κράτησε μέχρι που ήρθαν οι στρατιώτες και τον συνέλαβαν.
Πέθανε στις 4 Απριλίου 1926 από γηρατειά. 


Jim το σκυλί θαύμα. 
Ο Jim γεννήθηκε στη Λουιζιάνα το 1925. Εμφάνιζε σημάδια υψηλής νοημοσύνης.
Ήταν σε θέση να επιλέξει τα χρώματα που φορούσε ένα πρόσωπο, αν και προφανώς οι σκύλοι δεν βλέπουν χρώματα. Μπορούσε να επιλέξει ένα αυτοκίνητο από τον ιδιοκτήτη του, το χρώμα, τη μάρκα, ή τον αριθμό της πινακίδας.
Ο Jim ήταν κυνηγόσκυλο το όποιο μάντευε πάντα με επιτυχία που θα ήταν τα θηράματα.
Ο Jim εξετάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι από μια ομάδα κτηνιάτρων και επιστημόνων, απάντησε σε επιτυχία σε προσταγές που του είχαν δοθεί στα ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. 
Μετά τον πήραν σε ένα ελληνικό μάθημα και του δόθηκαν προσταγές στην ελληνική γλώσσα στις οποίες απάντησε με επιτυχία. Και το πιο καταπληκτικό, μπορούσε να προβλέψει με επιτυχία το φύλο ενός αγέννητου βρέφους.
Πέθανε στις 18 Μαρτίου 1937 και θάφτηκε στο νεκροταφείο στο Μάρσαλ. 
Μια μικρή άσπρη πέτρα τοποθετήθηκε πάνω στον τάφο του που φέρει την επιγραφή "Jim, the Wonder Dog".

  
Ο Bobbie ήταν μια διασταύρωση σκωτσέζικου ποιμενικού και αγγλικό Shepherd.
Το 1923, σε μια οικογενειακή οδική εκδρομή στην Ινδιάνα, ο Bobbie, ο οποίος ήταν δύο ετών, ξέφυγε από τους ιδιοκτήτες του και χάθηκε.
Μετά από διεξοδική έρευνα η συντετριμμένη οικογένειά του επέστρεψε στο σπίτι τους στο Όρεγκον. Όπως ήταν φυσικό δεν περίμεναν να δουν και πάλι το αγαπημένο τους σκυλί. 
Έξι μήνες αργότερα, εμφανίστηκε ο Bobbie ψωριάρης αδύνατος και τα πόδια του είχαν φθαρεί τόσο που φαίνονταν τα κόκαλα. Είχε όλα τα σημάδια ταλαιπωρίας που επιβεβαίωναν ότι είχε διασχίσει 4666 χιλμ μέσα από πεδιάδες, βουνά, έρημο, μέσα στην παγωνιά του χειμώνα για να επιστρέψει σπίτι του.
Έλαβε εκατοντάδες επιστολές από ανθρώπους απ' όλον τον κόσμο και τιμήθηκε με ένα κόσμημα-κολάρο και τα κλειδιά της πόλης. 
Ο Bobbie είναι απόδειξη της αφοσίωσης και το Silverton τον τιμάει στην ετήσια παρέλαση των παιδιών για ζώα συντροφιάς.
 

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Οι Γάτες εμπνέουν



του Νίκου Καββαδία


Oι Γάτες των Φορτηγών
 

Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,

που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Tα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,

και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.

Eίναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες,

κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό·
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.

Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει

κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό·
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.

Tης έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,

για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.

Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα

κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.


Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,

―αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά―
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μέσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά.

Kαι τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,

πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Ένα δώρο για σας!!!


Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ζώων.
Ένα δώρο από μας για εσάς!!!

Αντιγράψτε τον κώδικα και τοποθετήστε το ρολόι, στο blog σας ή στην σελίδα του  my space.


<object width="x" height="Y"><param name="movie" value="http://sd-5.archive-host.com/membres/up/362db18f116f6f0976176a7e006af29749b14df4/correction_horloge_yeux.swf">
<param name="wmode" value="transparent" />
<param name="allowScriptAccess" value="always" />
<param name="quality" value="high">
<embed src="http://sd-5.archive-host.com/membres/up/362db18f116f6f0976176a7e006af29749b14df4/correction_horloge_yeux.swf" quality="high" allowScriptAccess="always" wmode="transparent" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" type="application/x-shockwave-flash" width="490" height="300"></embed></object>

( Αν έχετε απορίες, γράψτε στα σχόλια)



4 Οκτωβρίου - Παγκόσμια Ημέρα Ζώων



Glitter Word GeneratorGlitter Word GeneratorGlitter Word Generator

Glitter Word Generator

Η Παγκόσμια Hμέρα των Zώων, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις    
4 Οκτωβρίου. 
Άρχισε να γιορτάζεται στη Φλωρεντία, στην Ιταλία το 1931.