Ο απίστευτος Χάτσικο!!!

Από την ταινία "Hachiko"

Κάποιες φορές, η αληθινή ζωή είναι πιο συνταρακτική και από το ωραιότερο παραμύθι.

Σίγουρα υπάρχουν ταινίες που αφήνουν σοβαρά ερωτήματα, ταινίες που θίγουν δύσκολες κοινωνικές και υπαρξιακές ανησυχίες, πολιτικά ζητήματα, ηθικά όρια κτλ. 
Κάποιες άλλες ταινίες όμως, είναι πολύ απλές -σχεδόν απλοικές θα τις έλεγε κανείς- και παρόλα αυτά καταφέρνουν να ταράξουν έντονα τα συναισθηματικά θεμέλια του θεατή. Πόσο μάλλον όταν η ιστορία που περιγράφουν είναι κι αληθινή. 

Το "Hachiko" είναι μια εντελώς απλή ιστορία, της οποίας πρωταγωνιστής είναι ένας απλός σκύλος. Ή περίπου, γιατί ο συγκεκριμένος σκύλος (μαζί με ελάχιστους άλλους στην ιστορία, αριθμός που μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού) έκανε κάτι που ξεπερνά τα όρια της αφοσίωσης, ξεπερνά ακόμα και την ανιδιοτέλεια που συναντά κανείς στα μεγαλύτερα παραμύθια. 

Στη πόλη του Bedridge, ο καθηγητής Professor Parker Wilson (Richard Gere) βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο κουτάβι στο σταθμό του τρένου και το παίρνει μαζί του στο σπίτι προκειμένου να επιστρέψει το ζώο στον νόμιμο κάτοχό του. 
Καθώς οι μέρες περνάνε και ο Parker δεν καταφέρνει να εντοπίσει τον νόμιμο ιδιοκτήτη του σκυλιού, αρχίζει να δένεται με το μικρό κουτάβι. 
Ανακαλύπτει πως η ράτσα του είναι η ασιατική Akita και ονομάζει το κουταβάκι Hachiko. 
Καθώς ο καιρός περνάει και κανένας δεν έρχεται να διεκδικήσει το σκυλί, ο Parker αποφασίζει να το κρατήσει.

Κάθε μέρα ο καθηγητής θα φεύγει με το τρένο από την μικρή πόλη για να πάει να διδάξει. 
Κάθε μέρα ο Hachiko θα τον πηγαίνει μέχρι τον σταθμό και κάθε απόγευμα, όταν ακούσει το σφύριγμα του τρένου από την αυλή, θα τρέχει και θα στήνεται έξω από τον σταθμό μέχρι ο καθηγητής να βγει από την πόρτα και μαζί να πάνε σπίτι. 
Όμως επειδή η ζωή δεν είναι ρομαντική αλλά ρεαλίστρια, μία μέρα ο καθηγητής δεν θα γυρίσει. 
Ο Hachiko θα περιμένει στην πόρτα του σταθμού αλλά ο καθηγητής δεν θα βγει ποτέ. 
Και ο Hachiko θα περιμένει το αφεντικό που αγαπάει για 9 χρόνια στην ίδια πόρτα. 
Η πόλη θα αλλάξει, άνθρωποι θα έρχονται και θα φεύγουν, θα τον χαιρετάνε, θα τον ταίζουν, θα κλαίνε μαζί του, θα μπει στις εφημερίδες. Αλλά ο Hachiko δεν ενδιαφέρεται για αυτά. 
Για 9 χρόνια, κάθε απόγευμα θα κοιτάει την ίδια πόρτα, περιμένοντας τον ίδιο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα γυρίσει ποτέ. 
Η αφοσίωση, η αγάπη του Hachiko δεν τον αφήνει να καταλάβει το προφανές. Δεν τον ενδιαφέρει να καταλάβει.

Σχετική ανάρτηση:

http://meow-woof.blogspot.com/2011/10/blog-post_28.html

Αναδημοσίευση από: http://hachiko1935.blogspot.com