Σκύλοι που έμειναν στην ιστορία

Barry der Menschenretter (1800 - 1814).

Ένας σκύλος-διασώστης, Αγίου Βερνάρδου. Έζησε στα βουνά της Ελβετίας. Ο Barry έσωσε πάνω από 40 ανθρώπους, μέχρι το θάνατό του στο Μπερν.

Προς τιμήν του στήθηκε ένα μνημείο στην είσοδο του νεκροταφείου κατοικιδίων Cimeti 232 des Chiens στο Παρίσι.

Greyfriars Bobby (1855 - 1872). Ο ιδιοκτήτης του Bobby πέθανε το 1858 από μια αρρώστια. 

Τι έκανε ο Bobby; Καθόταν και φύλαγε τον τάφο του αγαπημένου του αφεντικού για 14 ολόκληρα χρόνια. 

Η αγάπη του για το αφεντικό του συγκίνησε πολλούς, τόσο μάλιστα που για να μην το μαζέψουν ως αδέσποτο ανέλαβε την προστασία του ο δήμος της περιοχής. 

Το 1873, στήθηκε άγαλμα προς τιμήν του στην άκρη της Γέφυρας του Γεωργίου IV στο Εδιμβούργο όπου έζησε.

Ένας πολύ γνωστός σκύλος Χάσκυ, ο Balto (1919 – 1933), η ιστορία του οποίου έχει γίνει και ταινία. 

Το 1925 ξέσπασε μια επιδημία στην πόλη Νομ της Αλάσκας, και το μόνο φάρμακο που υπήρχε έπρεπε να μεταφερθεί από μια μακρινή πόλη, όμως το τραίνο δεν μπορούσε να το μεταφέρει καθώς είχε παγώσει η μηχανή του, και έτσι ο μόνος τρόπος να φτάσει το φάρμακο ήταν με έλκυθρο που το έσερναν σκύλοι. 

Αρχηγός της ομάδας σκύλων ήταν ο Balto, ο οποίος κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα χωρίς να χάσει το δρόμο του ακόμα και με μηδενική ορατότητα και χιονοθύελλα.

Με την καθοδήγηση του Balto, το φάρμακο έφτασε στον προορισμό του και έσωσε την πόλη, έχοντας διανύσει πάνω από χίλια χιλιόμετρα μέσα σε μόλις πεντέμιση μέρες. Ο οδηγός του ελκήθρου, Gunnar Kaasen, όταν οι κάτοικοι της πόλης θέλησαν να τον ευχαριστήσουν, εκείνος είπε πως η δόξα αξίζει και στον Balto. 

Προς τιμήν του Balto στήθηκε το 1925 ένα άγαλμά του στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.

Ένας ακόμη γνωστός σκύλος είναι ο Hachiko (1923 - 1935), ράτσας Ακίτα, από το Τόκιο της Ιαπωνίας. 

Ο Hachiko είχε αφεντικό έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, ο οποίος έπρεπε κάθε μέρα να πάρει το τρένο από το σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα ο Hachiko τον περίμενε στο σταθμό να επιστρέψει. 

Μια μέρα, όμως, ο καθηγητής πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία και δεν επέστρεψε ποτέ. 

Ο Hachiko δόθηκε σε άλλο ιδιοκτήτη, αλλά το έσκαγε συνέχεια, και πήγαινε στο σπίτι που ζούσε με το αγαπημένο του αφεντικό. Κάποια στιγμή κατάλαβε πως το αφεντικό του δεν θα επιστρέψει στο σπίτι, και έτσι άρχισε να πηγαίνει να τον περιμένει στο σταθμό της Σιμπούγια. Κάθε μέρα για εννέα ολόκληρα χρόνια πήγαινε στο σταθμό την ώρα που ερχόταν το τρένο που έφερνε το αφεντικό του και περίμενε. Σιγά σιγά οι υπάλληλοι του σταθμού και κάποιοι καθημερινοί επιβάτες του τρένου άρχισαν να συγκινούνται από την αφοσίωσή του και να τον φροντίζουν, δίνοντάς του φαγητό και νερό, μέχρι τον θάνατό του το 1935. 

Το 1934 στήθηκε άγαλμα του Hachiko στο σταθμό της Σιμπούγια, αλλά ανακυκλώθηκε για εξοπλισμό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα νέο άγαλμα στήθηκε προς τιμήν του το 1948, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα. 

Η έξοδος κοντά στην οποία στήθηκε το άγαλμα, ονομάστηκε "Έξοδος του Hachiko".

Swansea Jack (1930 - 1937), ένα Ριτρήβερ από το Γουέηλς της Βρετανίας. 

Ζούσε μαζί με το αφεντικό του δίπλα από ένα ποτάμι. Το 1931 έσωσε ένα δωδεκάχρονο παιδί που είχε παρασυρθεί από το ποτάμι, αλλά δεν δόθηκε δημοσιότητα στο όλο θέμα. Λίγες εβδομάδες αργότερα έσωσε έναν κολυμβητή, και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται διάσημος για τις διασώσεις του. 

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Jack έσωσε από το ποτάμι 27 ανθρώπους, μέχρι τον θάνατό του το 1937 από δηλητηρίαση. Ένα μνημείο προς τιμήν του στήθηκε μετά τον θάνατό του στη Σουάνσα.

Ένας άλλος διάσημος σκύλος ήταν ο Shep, ένας ποιμενικός που εμφανίστηκε το 1936 σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό της Μοντάνα. 

Ο σκύλος πρωτοεμφανίστηκε όταν φορτώθηκε στο τρένο ένα φέρετρο για να πάει στις Ανατολικές ΗΠΑ.

Όταν το τρένο έφυγε, ο Shep συνέχισε να επιστρέφει στο σταθμό για κάθε επόμενο τρένο που ερχόταν. Πήρε λίγο καιρό στους υπαλλήλους του σταθμού να συνειδητοποιήσουν πως το φέρετρο πιθανότατα ανήκε στον ιδιοκτήτη του σκύλου, και ο σκύλος ερχόταν σε κάθε τρένο περιμένοντας να κατέβει το αγαπημένο του αφεντικό. 

Οι υπάλληλοι του σταθμού άρχισαν να φροντίζουν τον Shep, που ζούσε πλέον στο σταθμό, και έτσι έγινε γνωστός σε όλους όσους περνούσαν από εκεί. 

Το 1942 ο Shep πέθανε, όταν τον πάτησε ένα από τα τρένα που περίμενε. Λέγεται πως στεκόταν με τα μπροστινά του πόδια στις ράγες και απλώς δεν άκουσε το τρένο εγκαίρως, και ο μηχανοδηγός δεν πρόλαβε να σταματήσει.

Προς τιμήν του στήθηκε ένα άγαλμα το 1994 στο Φορτ Μπεντόν της Μοντάνα. 

Το άγαλμα τον δείχνει να στέκεται με τα μπροστινά πόδια στις ράγες, περιμένοντας το τρένο.

Επίσης διάσημος έγινε και ο Mancs (1994–2006), ένας Γερμανικός Ποιμενικός σκύλος διασώστης από το Μίσκολκ της Ουγγαρίας. 

Ο Mancs ειδικευόταν στον εντοπισμό εγκλωβισμένων κάτω από συντρίμμια ανθρώπων μετά από σεισμούς. Αναγνώριζε από τη μυρωδιά εάν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός ή ζωντανός, και έκανε ανάλογο σήμα: Αν ο εγκλωβισμένος ήταν νεκρός, ο Mancs ξάπλωνε, ενώ αν ήταν ζωντανός σηκωνόταν κουνώντας την ουρά του και γαύγιζε. 

Ο Mancs έγινε διάσημος όταν έσωσε ένα τρίχρονο κοριτσάκι που πέρασε 82 ώρες θαμμένο κάτω από συντρίμμια μετά από ένα σεισμό στην Τουρκία το 1999, και έλαβε μέρος σε πολλές διασώσεις, μέχρι τον θάνατό του από πνευμονία το 2006. 

Προς τιμήν του στήθηκε το 2004 ένα άγαλμα στο Μίσκολκ. Το άγαλμα τον απεικονίζει να ψάχνει για εγκλωβισμένους στα συντρίμμια.

Ένα pit bull terrier το οποίο υπηρέτησε τον αμερικανικό στρατό τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Υπηρέτησε 18 μήνες και πηρέ μέρος σε 17 μάχες. Σε βαθμό έφτασε μέχρι λοχίας.
Μερικά από τα κατορθώματα του ήταν να μεταφέρει μηνύματα μέσα από πυρά, να βρίσκει τραυματισμένους και να κάθετε μαζί τους μέχρι να έρθει βοήθεια. 

Μιά φορά μύρισε χημικό ( mustard ) που είχαν ρίξει οι Γερμανοί και προειδοποίησε όλη την μεραρχία και φυσικά έσωσε πολλές ζωές. Ακόμα μια φορά αντιλήφθηκε έναν Γερμανό κατάσκοπο και του επιτέθηκε αρπάζοντάς τον από τα πόδια. Τον έριξε κάτω και τον κράτησε μέχρι που ήρθαν οι στρατιώτες και τον συνέλαβαν.
Πέθανε στις 4 Απριλίου 1926 από γηρατειά. 

Jim το σκυλί θαύμα. 

Ο Jim γεννήθηκε στη Λουιζιάνα το 1925. Εμφάνιζε σημάδια υψηλής νοημοσύνης.

Ήταν σε θέση να επιλέξει τα χρώματα που φορούσε ένα πρόσωπο, αν και προφανώς οι σκύλοι δεν βλέπουν χρώματα. Μπορούσε να επιλέξει ένα αυτοκίνητο από τον ιδιοκτήτη του, το χρώμα, τη μάρκα, ή τον αριθμό της πινακίδας.
Ο Jim ήταν κυνηγόσκυλο το όποιο μάντευε πάντα με επιτυχία που θα ήταν τα θηράματα.
Ο Jim εξετάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι από μια ομάδα κτηνιάτρων και επιστημόνων, απάντησε σε επιτυχία σε προσταγές που του είχαν δοθεί στα ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. 

Μετά τον πήραν σε ένα ελληνικό μάθημα και του δόθηκαν προσταγές στην ελληνική γλώσσα στις οποίες απάντησε με επιτυχία. Και το πιο καταπληκτικό, μπορούσε να προβλέψει με επιτυχία το φύλο ενός αγέννητου βρέφους.
Πέθανε στις 18 Μαρτίου 1937 και θάφτηκε στο νεκροταφείο στο Μάρσαλ. 

Μια μικρή άσπρη πέτρα τοποθετήθηκε πάνω στον τάφο του που φέρει την επιγραφή "Jim, the Wonder Dog".

  

Ο Bobbie ήταν μια διασταύρωση σκωτσέζικου ποιμενικού και αγγλικό Shepherd.

Το 1923, σε μια οικογενειακή οδική εκδρομή στην Ινδιάνα, ο Bobbie, ο οποίος ήταν δύο ετών, ξέφυγε από τους ιδιοκτήτες του και χάθηκε.

Μετά από διεξοδική έρευνα η συντετριμμένη οικογένειά του επέστρεψε στο σπίτι τους στο Όρεγκον. Όπως ήταν φυσικό δεν περίμεναν να δουν και πάλι το αγαπημένο τους σκυλί. 

Έξι μήνες αργότερα, εμφανίστηκε ο Bobbie ψωριάρης αδύνατος και τα πόδια του είχαν φθαρεί τόσο που φαίνονταν τα κόκαλα. Είχε όλα τα σημάδια ταλαιπωρίας που επιβεβαίωναν ότι είχε διασχίσει 4666 χιλμ μέσα από πεδιάδες, βουνά, έρημο, μέσα στην παγωνιά του χειμώνα για να επιστρέψει σπίτι του.

Έλαβε εκατοντάδες επιστολές από ανθρώπους απ' όλον τον κόσμο και τιμήθηκε με ένα κόσμημα-κολάρο και τα κλειδιά της πόλης. 

Ο Bobbie είναι απόδειξη της αφοσίωσης και το Silverton τον τιμάει στην ετήσια παρέλαση των παιδιών για ζώα συντροφιάς.