ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!!!!

Καλώς ήρθατε!!!
Εμείς οι γάτες...
οι φίλοι μας οι σκύλοι...
και άλλοι πολλοί
τετράποδοι και
δίποδοι φίλοι μας...
σας καλωσορίζουμε
στο σπίτι μας!!!
Εδώ μέσα
κουμάντο κάνουμε...
ΕΜΕΙΣ!!!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ λοιπόν από εσάς
να μας αγαπάτε...
να μας σέβεστε...
να μας φροντίζετε...
και να μας συμπεριφέρεστε
όπως συμπεριφερόμαστε
κι εμείς σε εσάς!!!
Γραφτείτε μέλη
στο σπίτι μας...
και η πόρτα μας
θα είναι πάντα ανοιχτή για σας!!!
Ψάχνουμε να κάνουμε και νέους φίλους...Γνωρίστε μας και τα δικά σας ζωάκια
για να κάνουμε παρέα!!!

Με ένα κλικ γινόμαστε φίλοι

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Cold without food...is death



PLEASE help us help them!

The numbers of abandoned animals are growing, so your help is needed more than ever. With your help abandoned animals will be treated, fed and sheltered until they find safe new homes and rediscover human warmth and love.

PLEASE help us help them!





Υπάρχουν κάποιες ψυχές μέσα στο κρύο, που θέλουν την βοήθεια όλων μας!!!
Τα αδέσποτα στο Αγρίνιο.
Οι εκκλήσεις πολλές, πάρα πολλές για αυτές τις ψυχές που περιμένουν με λαχτάρα λίγο φαγητό, ένα φάρμακο, λίγη στοργή, λίγη ζεστασιά. Ίσως κάτι απ' όλα αυτά τα σώσει...

Το ΚΡΥΟ χωρίς ΦΑΓΗΤΟ είναι ΘΑΝΑΤΟΣ

ΦΙΛΟΖΩΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΓΡΙΝΙΟΥ 6947718372


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Η Γάτα "Τάμπι" και γιατί έχει ένα "Μ" στο μετωπό της.


Η γάτα Τάμπι είνα είδος γάτας. 
Είναι ραβδωτή και ποικίλει σε 
σχηματισμούς. Ο κλασικός 
κηλιδωτός σχηματισμός είναι 
ο πιο συνηθισμένος. Η τιγρέ 
Τάμπι φέρει οριζόντιες ραβδώσεις.
Οι γάτες Τάμπι που φέρουν 
διάσπαρτες κηλίδες στο τρίχωμά τους 
είναι γνωστές με την ονομασία 
Τάμπι πιτσιλωτές.




Γιατί οι γάτες "Τάμπι" έχουν ένα "Μ" στο μέτωπό τους.

Μία Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Δεν υπήρχε χιόνι εκείνο το βράδυ στη Βηθλεέμ. Η μικρή γάτα κοίταξε ένα αστέρι στον ουρανό από την φωλιά της στο παράθυρο ενός στάβλου. Της άρεσε στο στάβλο, γιατί ήταν ένα ζεστό και ασφαλές μέρος για να μεγαλώσει τα γούνινα μωρά της, και ο πανδοχέας μερικές φορές άφηνε απογάγια για να τρώει. Η Tabby δεν ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την κοίταζαν δύο φορές. Εξάλλου, η μικρή γκρι - μαύρη γούνα της ήταν αρκετά συνηθισμένη. Αλλά η ριγωτή γούνα της Tabby έκρυβε μια καρδιά δυό φορές μεγαλύτερη από το μέγεθός της.

Αυτή τη νύχτα, όμως, η Tabby δεν αισθανόταν καλά, επειδή δεν κατάφερε να κυνηγήσει και να εξασφαλίσει το δείπνο της. Οι ταξιδιώτες είχαν ξεχυθεί στην πόλη για μέρες, κι έκαναν τόσο θόρυβο που διατάρασσαν την ησυχία των γάτων. Είχαν εισβάλει ακόμη και στον ήσυχο στάβλο της Tabby, ένα μέρος που πριν είχε μοιραστεί μόνο με άλλα γούνινα πλάσματα. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν ενοχλούσαν την Tabby ήταν το ζευγάρι που βρισκόταν μέσα στον στάβλο, ήταν οι πιο ήρεμοι από όλους τους άλλους. 
Είχε φύγει εκείνο το πρωί για τους συνηθισμένους γύρους της, αλλά όταν επέστρεψε, ο στάβλος ήταν γεμάτος με ανθρώπους.

Από την περσίδα στο παράθυρο, η Tabby παρακολούθησε μέχρι και τον τελευταίο από τους ξένους να φεύγει. Γλίστρησε από το παράθυρο και πήδηξε αθόρυβα μέσα - και πάγωσε!!
"Meewwww, meewww, meewww," φώναξε μια μικροσκοπική φωνή.

Ένα γατάκι;;;
Τα αυτιά της Tabby γύριζαν μπρος πίσω για να βρει από που ερχόταν ο ήχος από το μικρό γατάκι. Ερχόταν από την φάτνη, τον ίδιο τον τόπο που η Tabby έκανε συχνά κρεβάτι της. Μία γυναίκα γονάτισε δίπλα από την φάτνη, ακούγοντας το νιαούρισμα που ερχόταν από μέσα.Η Tabby θορυβήθηκε από τον ήχο του μικρού γατιού αν και γνώριζε ότι τα δικά της γούνινα μωρά βρίσκονταν μέσα σε μία κουκούλα. Περπάτησε πολύ αργά προς τα εμπρός και πέρασε από ένα γαϊδαράκο, μια αγελάδα και όλα τα άλλα ζώα.



Η γυναίκα κοίταξε προς το μέρος της και είδε τη ριγέ γάτα. «Ω, μικρή γάτα», μουρμούρισε, «το μωρό μου δεν μπορεί να κοιμηθεί και τίποτα δεν το καθησυχάζει αυτή τη νύχτα». Αναστέναξε και επέστρεψε στην φάτνη. "Πόσο ευγνώμων θα ήμουν σε οποιονδήποτε μπορεί να του φέρει γλυκά όνειρα."

Η Tabby είδε όλα τα ζώα του στάβλου να προχωρούν με σειρά και να προσπαθούν να ηρεμήσουν το μωρό της γυναίκας. Αλλά τα νιαουρίσματα συνέχιζαν και η Tabby δεν μπορούσε πλέον να μείνει ασυγκίνητη.

Γρήγορα έπλυνε με τα πόδια της το πρόσωπό της, πίσω από τα αυτιά, μέχρι το άκρο της ουράς της και στη συνέχεια προχώρησε δειλά δειλά προς το μωρό. Πήδησε με χάρη στην φάτνη και είδε το πρόσωπο του πιο όμορφου μωρού (ανθρώπου ή γατάκι!) που είχε δει ποτέ. Το μωρό γουργούρισε και χαμογέλασε, κουνούσε τα μικροσκοπικά χέρια του προς την Tabby, και η Tabby πολύ προσεκτικά μάζεψε τα νύχια της και ξάπλωσε δίπλα του. Ξέχασε την άδεια κοιλιά της, δεν μπορούσε να ακούσει παρά μόνο την καρδιά της που την καλούσε αυτό το γλυκό ανθρώπινο γατάκι.
Και η Tabby άρχισε να γουργουρίζει.


Το θαυμαστό τραγούδι της γάτας γέμισε τον στάβλο. Τα ζώα άκουγαν με δέος και η μητέρα του παιδιού χαμογέλασε καθώς το μωρό της αποκοιμήθηκε ήσυχα.

Τότε η μητέρα του παιδιού έβαλε το χέρι της απαλά στο μέτωπο της Tabby. "Ευλογίες για σένα, Tabby-cat, για αυτό το γλυκό δώρο που έκανες σε μένα και στο παιδί μου", είπε. 
Και εκεί που είχε αγγίξει το κεφάλι της Tabby, εμφανίστηκε ένα Μ - το σημάδι της ευγνωμοσύνης της Madonna.

Από εκείνη την ημέρα, όλες οι γάτες Tabby τιμούνται με έναν Μ στο κούτελό τους για την εξαιρετική υπηρεσία που έκαναν εκείνη την πρώτη νύχτα των Χριστουγέννων. Και οι χριστουγεννιάτικες νύχτες συχνά βρίσκουν γάτες Tabby να κοιτάζουν μέσα στη νύχτα και να γουργουρίζουν καθώς θυμούνται ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί. Ένα μωρό στο οποίο ο πρόγονός τους τραγουδούσε για να κοιμηθεί.





Why Tabby Wears An M
 A Christmas Cat Story

There was no snow that night in Bethlehem. Instead, the small cat watched a star-spangled sky from her perch in the window of a stable. She liked the stable, for it was a warm safe place to raise her furry babies, and the innkeeper sometimes left scraps out for her to nibble. Tabby wasn’t particularly distinctive, and most humans didn’t look at her twice. After all, her short gray/black fur was quite common. But Tabby’s striped coat hid a heart bigger than cats twice her size.

This night, though, Tabby was out of sorts, for she’d not been able to hunt and catch dinner. Travelers had poured into town for days, so noisy they disturbed decent cat-folks’ rest. Why, they’d even invaded Tabby‟s quiet stable, a place she had before shared only with other furry creatures. Tabby hadn’t minded the human couple—they were calmer than most. She’d left that morning for her usual rounds, but when she returned, the stable was packed with people.

From her perch on the window, Tabby watched the last of the strangers leave. She slipped from the window, and padded silently inside—and froze!

“Meewwww, meewww, meewww,” cried a tiny voice.

A kitten? Tabby’s ears turn this way and that to find the sound of the kitten’s voice. It came from the manger, the very place Tabby often made her own bed. A woman knelt beside the manger, intent on the small mewling that arose from within. Tabby was drawn by the kittenish sound, though she knew her own furry babies were grown to cat-hood. She tiptoed forward very slowly, and passed by a wooly burro, a warm cow, and all the other animals.

The woman looked up, and saw the striped cat. “Oh, little cat,” she murmured, “my baby cannot sleep, and nothing calms him this night.” She sighed, and turned back to the manger. “How grateful would I be to anyone able to bring him sweet dreams.”

And, as Tabby watched, each stable animal stepped forward in turn and tried to soothe the woman’s baby. But the kittenish sounds continued, and finally Tabby could contain herself no longer.

Quickly, she washed herself—paws, face, behind the ears, to the very tip of her tail (so as not to offend the child’s mother)—and then shyly stepped forward. She leaped gracefully to the manger, and stared into the face of the most beautiful baby (human or kitten!) she’d ever seen. He cooed and smiled, waving his tiny hands at Tabby, and she very carefully drew in her claws and settled beside him. Forgotten was her empty tummy; she could only hear her heart calling out to this sweet human-kitten.

And Tabby began to purr.

The wondrous cat-song filled the stable with overwhelming emotion. The animals listened with awe, and the child’s mother smiled as her baby quietly went to sleep.

The child’s mother placed her hand gently on the purring Tabby’s forehead. “Blessings upon you, Tabby-cat, for this sweet gift given to me and my child,” she said. And where she’d touched Tabby’s brow, there appeared an M—the sign of the Madonna’s benediction.

From that day forward, all proper tabby cats are honored with an M on their brow for the great service they performed that first Christmas night. And Christmas nights often find Tabby cats staring into the night, purring as they recall a very special child their ancestor once sang to sleep



It’s A Dog’s Life





An Original Short Story
by Gail Farrelly

Gail has shared many of her short stories 
with KRL and we are excited to have 
a Christmas story of hers to share with you. 
This one has a bit of a mystery and 
supernatural twist to it.


Two big eyes peered out from a little face framed by floppy, brown-and-white speckled ears. The little Cocker Spaniel rested in the grass beneath the bench on which his master, an old man with a cane, was sitting.
“Miss,” the man said, “would you do me a favor and walk my dog around the lake? I have to rest my old bones today.”

The woman wanted to say “No, my 40-year-old bones are pretty weary too.” They had been weary every day for the past year, since last September when her husband had been killed in a terrorist bombing. But then there were those two deep, doggy eyes watchfully waiting. Grudgingly, she accepted the leash that was extended to her. The dog leaped up in eager anticipation, as if he’d just been released from prison.
He charged ahead with gusto. Soon the DOG was taking the woman for a walk, rather than vice versa. The woman was puffing by the time they had circled the Bronxville Lake and returned to the “starting” bench. There was only one problem; no sign of the dog’s owner. She searched and searched to no avail. No one in the park remembered the man.
She went to the police station and reported the incident. There was no report of a man of his description missing. The police checked hospitals and even the morgue. Still no sign of the old man.
“What am I supposed to do with HIM?” she asked, pointing an accusing finger at the little dog parked at her feet.
“Well, you could bring him to the pound,” the policeman said.
“Good idea,” she answered.
The officer continued: “These days the pound is pretty crowded, though.”
She shrugged. But when she looked down, there were those two soulful eyes peering up at her; and so she said, “I guess I could bring him home for a day or two.”
A day or two stretched into a week, which soon stretched into a month, then two, then three. The woman and dog often went for brisk walks around the lake, but there was no sign of the old man. The woman’s life changed considerably. Having to get up early to walk the dog, she could no longer sleep late. Since she had to feed the dog several times a day, she got back into the habit of eating three meals a day, a habit broken since her husband died. The dog ripped up some of her old clothes and she had to shop for new ones, the first new clothes she had bought in over a year. She needed them because she had met some new friends (fellow dog walkers) and had begun to socialize again.

On Christmas Eve, the dog seemed restless as he and the woman circled the Bronxville Lake. He stopped and stared at each person they passed. Several times he scampered into the woods surrounding the lake, sniffing and darting his eyes around at anything and everything. He appeared to be on a search mission.
The woman thought it was strange because the dog’s mood seemed to be in sharp contrast with her own. She was feeling so much more peaceful these days. She bent down and patted the little dog, trying to calm him down and she mumbled, “He never even told me your name.”
They stopped for a rest at the bench where it had all begun three months ago. The dog began barking and sniffing at a small scrap of paper stuck to the bench. The woman picked it up and was startled to read “His name is Angel.” She looked down at the dog, now resting at her feet; he, too, had found peace.
She thought about the little old man with the cane who had given her the dog. He was chubby, with red cheeks, and a long white beard. He had said he was tired, but he didn’t look it. In fact, he looked quite hale and hearty. She thought of the movie “Miracle on 34th Street.” Hmm. She questioned herself: “Am I losing it?”
She tugged at the dog’s leash and said, “Come on Angel, we’re going home.” Angel jumped to attention. She was startled to see that his eyes were gazing upward — not at her, but at something way, way above her. She followed his gaze but saw nothing.
As they headed for home, she couldn’t help but think that maybe, just maybe, 34th Street didn’t have the monopoly on Christmas miracles. There had been at least one in Bronxville. She quickened her pace. Were there more to come?

http://kingsriverlife.com





Θα στολίσω κι εγώ !!!!

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Φιλοζωική Οργάνωση Αγρινίου


Είναι λίγοι...τόσοι που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε και τα δυό μας χέρια να μετρήσουμε αυτούς που ασχολούνται ενεργά και καθημερινά με την φροντίδα των αδέσποτων. 
Είναι πολλά...πάρα πολλά τα αδέσποτα στο Αγρίνιο και στην γύρω περιοχή. Και καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Είναι πολλά...πάρα πολλά τα έξοδα διατροφής και ιατρικής περίθαλψης των παρατημένων και κακοποιημένων ζώων.
Σε ένα μικρό ιδιωτικό χώρο, με τον Δήμο κραυγαλέα απόντα, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φιλοξενήσουν, να περιθάλψουν, να ταΐσουν, να περιποιηθούν πληγωμένες, αδέσποτες ψυχές, μισή χούφτα άνθρωποι.
Μισή χούφτα άνθρωποι που κάθε εβδομάδα εκλιπαρούν εναγωνίως για τροφές, για φάρμακα, για σπιτάκια, για κουβερτούλες, για υιοθεσίες.
Ναι...δύσκολοι οι καιροί, ναι...πεινούν και κρυώνουν άνθρωποι, ναι...δεν έχουν ιατρική περίθαλψη πολλοί συνάνθρωποί μας, ΑΛΛΑ γιατί η βοήθεια και η αλληλεγγύη πρέπει να περιορίζεται μόνο στους ανθρώπους και όχι και στα ζώα; Ποιός μας είπε ότι όλοι αυτοί που ασχολούνται με το τεράστιο πρόβλημα των αδέσποτων δεν ασχολούνται και με τους συνανθρώπους μας; Όταν ξέρεις να αγαπάς και να προσφέρεις, αγαπάς και προσφέρεις σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε χρειάζεται την βοήθειά μας. Ο Μητροπολίτης Διονύσιος είχε πει : «Η καρδιά κάθε αγαθού και πολιτισμένου ανθρώπου θα πρέπει να φλέγεται από αγάπη για όλη την κτίση. Για τους ανθρώπους, τα ζώα, τα πτηνά, τα φυτά, τα δέντρα. Ο πραγματικός φιλάνθρωπος είναι και ζωόφιλος»


Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε αυτή την προσπάθεια που κάνουν αυτοί οι λίγοι φιλάνθρωποι - φιλόζωοι. Με ότι μπορεί ο καθένας. 
Και ας πείσουμε τους γνωστούς μας να υιοθετήσουν ένα αδέσποτο. Η αγάπη και η αφοσίωση που θα εισπράξουν δεν εξαγοράζεται με κανένα χρηματικό ποσό. Ο Βρετανός φιλόσοφος Bernard Williams είχε πει :  "Δεν υπάρχει καλύτερος ψυχοθεραπευτής στον κόσμο από ένα κουτάβι που γλείφει το πρόσωπό σου".
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους ανθρώπους της Φιλοζωικής στα τηλέφωνα 26410.55854 και 6947718372 καθώς και στην σελίδα τους πατώντας ΕΔΩ.

Μπορούμε να δείξουμε τον πολιτισμό μας με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι κι αυτός...γιατί «Το μεγαλείο ενός λαού και η ηθική του υπόσταση, φαίνονται από τον τρόπο που ο λαός αυτός χειρίζεται τα ζώα… Επιμένω, όσο πιο αβοήθητο είναι ένα πλάσμα, τόσο πιο πολύ δικαιούται την προστασία μας, από τη βιαιότητα του ανθρώπου», Μαχάτμα Γκάντι







Το γατοχωριό του Νταίζου




Ο παπά Στέλιος Μπιζάς που ζει στην Πάρο και ιερουργεί στην εκκλησία της Εκατονταπυλιανής, φροντίζει παράλληλα και μια γατοαποικία στην περιοχή πίσω από το νεκροταφείο της Παροικιάς. 
Είναι ο μόνος ή ένας μεταξύ των ελάχιστων ιερέων του νησιού που δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για τα ζωντανά του νησιού.
Μια από τις γάτες του ασθένησε και τελικά πέθανε. Σπάνια διαβάζουμε κείμενα ιερέων, που αποχαιρετούν τα ζώα τους, γι’ αυτό και δημοσιεύουμε το γράμμα του παπά Στέλιου. Γιατί η φιλευσπλαχνία βρίσκεται παντού και είναι μεγάλη αρετή του ανθρώπου.




«Από σήμερα το γατοχωριό αποκτάει πλέον όνομα και θα ονομάζεται "το γατοχωριό του Νταίζου" μιας και ήταν ο πατέρας και αρχηγός του χωριού. Από την ημέρα που γεννήθηκε ήταν ο αρχηγός του γατοχωριού. Φάτσα απίστευτη με πολλή όρεξη για παιχνίδια και χάδια. Φυσικά με την πληθυσμιακή αύξηση του γατοχωριού δεν έμεινε ασυγκίνητος στα χάδια που έπαιρναν οι υπόλοιπες γατούλες και έτσι αντιδρούσε συχνά πυκνά και καταλαβαίνετε ότι δεν ήταν και τόσο ήρεμος. Από την πρώτη στιγμή φιγουράριζε σε όλες τις φωτογραφίες ως η μασκότ του γατοχωριού, από τοπικά blogs ως και στη RealNews και έτσι έγινε διάσημος στο πανελλήνιο και όχι μόνο αφού η φάτσα του ταξίδεψε μέχρι και στη Μοντάνα της Αμερικής.


Δυστυχώς όμως, μετά και από πολυήμερη ασθένεια που τον κράτησε κλινήρη στην απομόνωση με ιατρική παρακολούθηση και φαρμακευτική αγωγή, δεν τα κατάφερε να βγει νικητής και από αυτή τη μάχη. Έτσι πλέον ξεκουράζεται στη γη του γατοχωριού στην οποία έσκαψε από άκρη ως άκρη και δικαίως θεωρούταν ο αρχηγός του.

Μακάρι να νιώσουμε και εμείς ως άνθρωποι τη φροντίδα και την αγάπη που πήρε ο Νταίζος από την πρώτη στιγμή της γέννησής του μέχρι και τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, που αν και πονούσε αφόρητα, το μόνο που επιζητούσε ήταν ένα τρυφερό χάδι και μία αγκαλιά αγάπης, κάτι που το έπαιρνε απλόχερα και έκλεινε τα μάτια του για να ανταποδώσει και τη δική του αγάπη, κάτι που έκανε και σήμερα το πρωί, κλείνοντας για πάντα τα ματάκια του.
Καλό Ταξίδι Νταίζο, καλό ταξίδι λευκέ αρχηγέ μας».
ΠΗΓΗ: zoosos.gr



Την έγνοια και τη μέριμνα που δείχνει 
ο παπά Στέλιος 
για τα οικόσιτα αιλουροειδή, 
δηλαδή τις παριανές ψιψίνες, 
έφερε στη δημοσιότητα η Γωγώ Ραγκούση 
μέσω του http://pariancats.blogspot.gr 
το οποίο προωθεί την αγάπη για τα ζώα
 και ειδικά για τις τόσο παρεξηγημένες γάτες.

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Η πρώτη νύχτα με το νέο σας κουταβάκι πλησιάζει...



Το έχετε τακτοποιήσει στο κρεβάτι του, κοιμάται ήδη και φαίνεται ότι θα ακολουθήσει μια ήρεμη νύχτα. Εξάλλου είστε προετοιμασμένοι ότι μπορεί να κλάψει λίγο, αλλά όπως σας είπαν θα σταματήσει κι έτσι πέφτετε για ύπνο. Πολύ σύντομα όμως διαπιστώνετε ότι έχετε φέρει στο σπίτι σας ένα ανερχόμενο αστέρι της όπερας που ακούγεται σε όλη την γειτονιά και αναρωτιέστε πώς ακριβώς βγαίνει αυτή η φωνή, από αυτό το μικρό πλασματάκι. Αρχίζετε να νιώθετε άσχημα, στριφογυρνάτε, αναρωτιέστε πότε θα σταματήσει και πριν καλά καλά το σκεφτείτε έχετε πεταχτεί από το κρεβάτι και το έχετε πάρει αγκαλιά.

Μάθημα πρώτο για το κουτάβι: "Όταν κλαίω δυνατά, έρχονται κοντά μου".

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που σηκώνονται για να τιμωρήσουν το κουτάβι, αλλά φυσικά δεν κερδίζουν τίποτα. Η ανταμοιβή παραμένει, απλά το κουτάβι μαθαίνει να φοβάται τον δεσπότη, καθώς όταν εμφανίζεται συνήθως είναι θυμωμένος. Το κλάμα λοιπόν έχει αποτέλεσμα και πάλι...

Είναι λογικό το κουτάβι να νιώσει μοναξιά και ανασφάλεια, όταν ξαφνικά αποχωρίζεται την μάνα και τα αδέρφια του και καλείται να μείνει μόνο του σε ένα ξένο περιβάλλον.

Τι πρέπει να κάνετε για να έχετε όσο το δυνατόν μία ήσυχη νύχτα και το κουτάβι να προσαρμοστεί ομαλά; 

Το ιδανικό είναι να τοποθετήσετε το κουτάβι κάπου κοντά σας, να σας αισθάνεται και να σας βλέπει και δεν εννοώ το κρεβάτι σας... αυτό μπορεί να δημιουργήσει μελλοντικά μία έντονα εξαρτημένη προσωπικότητα, ή μπορεί αργότερα να συνειδητοποιήσετε ότι μαδάει, ή ότι έχει μεγαλώσει και δεν θέλετε πια να ανεβαίνει...

Ένα πάρκο για κουτάβια ή ένα crate θα ήταν ιδανικό. Τοποθετήστε μέσα ένα ζεστό, βαθύ στρωματάκι, ίσως και μία θερμοφόρα που θα του δίνει την αίσθηση της ζεστασιάς του σώματος της μητέρας του.

Φροντίστε να έχει αφοδεύσει πριν το βάλετε για ύπνο ώστε να μην αναστατωθεί κατά την διάρκεια της νύχτας. Να είστε προετοιμασμένοι όμως για πρωινά ξυπνήματα, καθώς με το που θα ανοίξει τα μάτια του θα θέλει να ανακουφιστεί.

Παίξτε με το κουτάβι λίγο πριν το βάλετε να κοιμηθεί, αν είναι κουρασμένο δεν θα έχει αντιρρήσεις για έναν υπνάκο.

Σε περίπτωση που γκρινιάξει λίγο δεν θα πρέπει να σηκωθείτε, γιατί μετά το κλάμα θα γίνεται όλο και πιο έντονο προκειμένου να ανταποκριθείτε. 

Αν είστε από εκείνους που θεωρούν ότι ο σκύλος πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνος του από την πρώτη μέρα, καλό θα είναι να τοποθετήσετε ένα ρολόι στο κρεβατάκι του κουταβιού (ο ήχος μοιάζει με τον χτύπο της καρδιάς της μητέρας του) και να οπλιστείτε με πολύ υπομονή, καθώς οι πρώτες μέρες θα είναι ''μουσικές''. 

Προτιμήστε να πάρετε το κουτάβι πρωί και να το αφήσετε για πρώτη φορά μόνο του σε ώρες που δεν είναι κοινής ησυχίας ώστε να έχει την πρώτη εμπειρία και το ξέσπασμα χωρίς να σκέφτεστε ότι ενοχλείτε τους γείτονες σας.

Όσο και να μαλώσετε το κουτάβι, το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να χαλάσετε την σχέση σας και να σας φοβάται. Το κλάμα θα σταματήσει μόνο όταν δεν θα έχει αποτέλεσμα.


Από την εκπαιδεύτρια σκύλων Sofia Train - High5training 
Eπικοινωνία: high5training@yahoo.gr




Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Προσέχουμε....

Οι γάτες είναι γενικά λογικότερες από τα σκυλιά όταν πρόκειται για την κατανάλωση τροφών που δεν πρέπει να καταναλωθούν, εντούτοις υπάρχουν ακόμα μερικά πράγματα που πρέπει να προσέξετε. 
Τροφές που δεν σχεδιάζονται για τις γάτες μπορεί να έχουν επιπτώσεις στο πεπτικό τους σύστημα, προκαλώντας εμετό, διάρροια, ή απώλεια όρεξης.


 Εδώ είναι μερικά από αυτά 


 Το οινόπνευμα μπορεί να προκαλέσει ζημιά συκωτιού και εγκεφάλου. 
 Η σοκολάτα περιέχει theobromine. Είναι σε όλες τις μορφές σοκολάτας. Η κατανάλωση σοκολάτας μπορεί να προκαλέσει προβλήματα καρδιάς και μυών. Η σοκολάτα περιέχει επίσης καφεΐνη. 
Καφές, τσάι,ενεργειακά ποτά. Αυτά περιέχουν καφεΐνη που μπορεί να κάνει τη γάτα σας να γίνει ανήσυχη, να έχει γρήγορη αναπνοή, αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς και τις δονήσεις μυών.
Γαλακτοκομικά προϊόντα
Μερικές γάτες έχουν δυσανεξία στην λακτόζη και εάν τρώνε γαλακτοκομικά προϊόντα αυτά μπορούν να προκαλέσουν εμετό και διάρροια. 
Ακατέργαστο κρέας, αυγά. Μπορεί να προκαλέσουν  εμετό, διάρροια ή παγκρεατίτιδα (από το υπερβολικό λίπος) και υπάρχει κίνδυνος  σαλμονέλας ή Ε.COLI που συνδέεται με αυτά τα τρόφιμα.
Σταφύλια και σταφίδες.
 Πολλές γάτες πιθανόν να μην τρώνε από αυτές τις τροφές αλλά σε σπάνιες περιπτώσεις που καταναλωθούν αυτές οι τροφές επηρεάζονται τα νεφρά, έτσι είναι καλύτερο να μην διακυβευθεί η υγεία της γάτας σας και να μην αφεθεί να φάει αυτά τα τρόφιμα. 
Κρεμμύδια και σκόρδοΗ μεγάλη κατανάλωση αυτών των τροφών προκαλεί προβλήματα στο πεπτικό τους σύστημα και αναιμία, αλλά λίγο κρεμμύδι ή σκόρδο σε κάποια σάλτσα, δεν προκαλεί προβλήματα. Η κατανάλωση όμως σε καθημερινή βάση προκαλεί αναιμία. 
Ο τόνος
Η καθημερινή του κατανάλωση μπορεί να προκαλέσει διαταραχή στο πεπτικό τους σύστημα και σπάνια οδηγεί σε ασθένεια που αποκαλείται steatitis γνωστή σαν yellow fat disease.

Xylitol. Αυτό είναι μια γλυκαντική ουσία που χρησιμοποιείται σε πολλά sugar-free τρόφιμα, ειδικά τσίχλα. Σπάνια προσβάλλει τις γάτες, αλλά στα σκυλιά μπορεί να προκαλέσει μια σημαντική πτώση στη ζάχαρη αίματος (που μπορεί να προκαλέσει σπασμούς ή ακόμα και το θάνατο) που ακολουθούνται από ανεπάρκεια ήπατος. Επομένως είναι καλύτερο και πιό  ασφαλές να μην αφεθεί η γάτα σας να φάει τρόφιμα που περιέχουν αυτό το συστατικό.
Παρακεταμόλη.Όταν εμείς παίρνουμε την παρακεταμόλη, ένα ένζυμο στον οργανισμό μας την διασπά μόλις αυτή κάνει την "δουλειά" της. Οι γάτες δεν είναι ικανές να διασπάσουν την παρακεταμόλη και πολύ επικίνδυνες τοξικές ενώσεις σχηματίζονται γρήγορα στο σώμα τους. Αυτό προκαλεί αμετάκλητη ζημιά στα αιμοφόρα αγγεία τους και προκαλεί ένα σύνδρομο αποκαλούμενο «methaemaglobinaemia» όπου η γλώσσα και τα ούλα παίρνουν ένα καφέ-σοκολατί χρώμα και μαζί με τη ζημιά που επιφέρει στο συκώτι, αποβαίνει δυστυχώς μοιραία.
Μονοξείδιο του άνθρακα. Το μονοξείδιο του άνθρακα είναι άχρωμο, άοσμο και άγευστο αέριο. Όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για μια γάτα, μια κρύα ημέρα, από το να κουλουριαστεί δίπλα σε φωτιά ή μια θερμάστρα. Προσοχή λοιπόν, να οξυγονώνεται καλά ο χώρος όταν χρησιμοποιούμε πηγές θερμότητας.
Πολλά φυτά είναι τοξικά για τους αιλουροειδείς φίλους μας. 
Μερικά από αυτά είναι:

  • Lilies 
  • Cycas 
  • Tulip and Narcissus bulbs 
  • Azaleas and Rhododendrons 
  • Cyclamen 
  • Kalanchoe 
  • Amaryllis 
  • Autumn Crocus 
  • Chrysanthemum 
  • English Ivy 
  • Peace Lily 
  • Pothos